Marianne van Kerkhoven bespreekt in deze lezing, gehouden tijdens het Springdance Festival 1988 te Utrecht, de oorzaken en gevolgen van de disciplinevervaging in de kunsten, met in het bijzonder tussen theater en dans. Ze gaat dieper in op de discussie omtrent de vraag ‘Hoe autonoom is dans?’. Ze behandelt vragen als: welke consequenties heeft de disciplinevervaging op het praten en schrijven over de kunsten; welke maatschappelijke invloeden hebben hierbij een rol gespeeld en waarom; hoe dit zo snel kon gaan, gezien daar twintig jaar geleden -toen politieke motivering in het theater op de voorgrond stond – nog geen sprake van was; en over hoe dat alles zo lang op zich liet wachten voor het vaste voet aan de grond kreeg in het theater en dans.